Een omstreden president van het land dat sinds 1945 het predicaat 'leider van de wereld' voert, trad af. Een president die duizenden kinderen scheidde van hun illegaal geïmmigreerde ouders. Die Obamacare introk, en voor wie tientallen miljoenen burgers onverzekerd mochten blijven. Die weigerde po­litiegeweld te veroordelen, en zijn aanhangers opzweepte tot agressie. Die vriend en vijand heffingen oplegde, en Iran economisch wurgde. Die zijn ze­gen gaf aan de etnische zuivering van Palestina. Die uit het klimaatakkoord stapte, en China de coronapandemie in de schoenen schoof. Sinds 2020 kostte het coronavirus miljoenen levens. Wereldwijd kwam het maatschappelijk leven stilstand. Terwijl China COVID-19 snel onder controle kreeg, toonde de intern verdeelde EU, net als bij de financiële crisis van 2008 en de vluchtelingencrisis van 2015, te weinig daadkracht. De collectieve in­koop van vaccins werd een fiasco. De lidstaten waren niet voorbereid. Hun pandemieplannen waren verouderd, en de politiek nam maar schoorvoetend zijn verantwoordelijkheid. Brussel keurde wel een solidair herstelplan goed, voor het eerst gefinancierd met collectieve leningen. Voor de auteur mag het na de coronacrisis geen business as usual worden. De uitwassen van het neoliberalisme moeten worden gecorrigeerd. Big pharma moet onder controle gebracht, en banken moeten kunnen omvallen. De kli­maatcrisis en kernwapens moeten hoog op de politieke agenda komen. Geo­politiek moet de macht in de wereld worden gedeeld. Het Amerikaans leider­schap is voorbij. Sanctiepolitiek maakt plaats voor diplomatie, en geen land wordt uitgesloten. Europa moet kiezen: op eigen benen staan, of de onder­geschikte blijven van grote mogendheden. En redt de euro het?