De brieven van de middeleeuwse schrijfster Hadewijch zijn een schat aan wijsheid. Haar brieven zijn te lezen als een onderrichting, wijsheid over Minne, over Godsliefde en het liefdevolle leven en samenleven. Minne heeft zeker gevoelde en doorvoelde aspecten, maar is eerst en vooral een relationele term. ‘De hoogverheven minne is: de-ene-voor-de-ander’ (Brief 1). Het is het toebehoren van de ene geliefde aan de andere. En vooral heeft minne een theologische betekenis die in de eenentwintigste eeuw wellicht niet evident is. Het gaat bij Hadewijch immers ten diepste en in wezen om de absolute, eeuwige, goddelijke liefde van de Vader, Zoon en hun beider Geest. Die minne is de oorsprong van alles wat bestaat. Die minne beminnen, echt en ten volle beminnen – dat is de imperatief van Hadewijch. Minne eist letterlijk alles, de hele mens, met al diens dimensies. Dat verklaart Hadewijchs krachtige en passievolle toon, dat is de reden dat in haar optiek het innerlijke tumult gezond en levengevend is. ‘De bedoeling van de vertaling door Agnes Hoffschulte is om dit rijke tekstcorpus van Hadewijchs Brieven toegankelijk te maken voor het Nederlandstalige lezerspubliek dat niet gespecialiseerd is in de Middelnederlandse mystieke literatuur. (…) Dat heeft Agnes Hoffschulte nagestreefd, met de intentie om de kracht van Hadewijchs woorden – en ook de frisse directheid ervan – te bewaren. Niet omwille van die woorden zelf, maar omwille van wat Hadewijch met die woorden heeft willen zeggen. Op die manier kan Hadewijchs radicale overtuiging ook vandaag gelezen worden’ – uit het voorwoord van prof. dr. Rob Faesen, expert op het gebied van Middelnederlandse mystieke literatuur en verbonden aan de universiteiten van Leuven en Antwerpen en de Tilburg School of Catholic Theology. De vertaler drs. Agnes Hoffschulte werkt als pastoraal theologe. Eerder bezorgde zij de gedichten van Hadewijch getiteld ‘Oerewoet. Gedichten over minne en beminnen’.