Met "Groene glans" heeft Dinie Sophie Fintelman de subtiel zoekende stijl van eerder werk achter zich gelaten. Ze verkent zowel binnen- als buitenwereld meer zelfbewust, meer uitgesproken, zonder eenduidig te zijn. Zij laat daarbij ironie toe, roept associaties op en vergeet de lyrische vrijheid gelukkig niet. Er ontstaat een veelkleurige werkelijkheid van landschap, water, dieren- en plantenwereld naast de innerlijke werkelijkheid die rijk is aan doorleefde ervaringen. Gebeurtenissen uit verschillende perioden tekenen het heden van de ik-figuur.
"Groene glans" vertegenwoordigt de stem van 'een vrouw die de toon aanslaat'. Zij doet dit nooit voor de hand liggend, nooit definitief, maar afwisselend in stijl en poëtische benadering. Zacht is altijd de keerzijde van hard. In haar verkenning van werkelijkheid zijn oorlog en zoiets als een lieveheersbeestje aanwezig. Het is een voorrecht van de lezer de aanwezigheid van beide elementen te wegen.
