Vier verkleumde Franse soldaten hadden die augustusnacht 1915 in hun loopgraaf allang genoeg van die oorlog. Twee van hen gingen in op de lokroep van de Duitsers en deserteerden. De twee die niet gingen, werden geëxecuteerd door de eigen Franse troepen omdat zij de desertie van hun kameraden niet verhinderd hadden. ‘Ik kon toch niet schieten op mijn beste vriend?’ weende Albert Fuzier, maar het hielp niet.
Waren hij en Eloi Fabre de ‘verkeerde doden’? Want, de deserteurs Etienne Miquel en Charles Peyre overleefden de oorlog wél en namen hun plaats in de maatschappij zo goed, zo kwaad als kon, weer in.
Hadden zij niet moeten sterven?
Had er íémand moeten sterven?
Elke soldaat vertelt hier zijn waarheid over wat er gebeurde en wat dat met hen deed. ‘Dé waarheid’ blijft mysterieus. Alvast het Franse militaire gezag had geen zin om die te ontrafelen: dat liet twee mannen doodschieten die dat niet verdienden.
