Hoe zacht is de overreding van de woestijn die haar fijne rekeningen voor je uitrolt. Wat zoek je in deze woestijn, zei de stem in de woestijn waar niets te horen is. Waarom ben ik zo verlaten. Waarom is de Rode Zee zo vol haaien, vol met de wreedste dieren? En de stem antwoordt niet, want het is stil in de woestijn. Iemand heeft zich deze woestijn voorbehouden en die iemand was geen hotelbedrijf en geen oliemaatschappij. Ingeborg Bachmann, vertaald door Paul Beers (1935-2024) Dunne enkels en spillebenen, vonkscheuren en waterzonnen, bloemen bij een fakkel: een bont en bruisend vertaaljaar was het met talloze ups – prachtvertalingen – en aardig wat downs: oorlogen om maar iets te noemen, en oprukkende kunstmatige vertaalintelligentie. We leven met en in het geweld dat overal ter wereld is losgebroken. Maar het is tegelijk ook simpel en reëel: in een oase leven we hier, we werken en vertalen in een volstrekt paradijs. Vooralsnog. Wat niet wil zeggen dat we de woestijn – het kwaad – niet in de ogen moeten kijken. Is het desondanks gerechtvaardigd te kniesoren over een onderwatercabaret, een lover die een lover gebleven is, of over verfomfaaide Siciliaanse maffiosi? We denken van wel.