In deze bundel lijkt het alsof Hans Franse de balans opmaakt van zijn leven in familie en gezin. Zijn ouders werden schimmen uit een droom. Zijn grote liefde, Andrea, passeert een paar keer de revue. Wat is oud worden tussen zo veel verdwenen vrienden en magen? Bij die balans horen ook ‘zijn’ dichters; die gedichten zijn wat losser van toon. De strijd om het WOORD bepaalde zijn leven als dichter, nooit tevreden, worstelend met de onmacht, zo mooi geformuleerd door de door hem bewonderde dichter Giacomo Leopardi. Hij vindt een verborgen bron in zijn geliefde Rome, waarin de creatieve geest lijkt opgesloten, en dat op Pinksteren, dat geen Pinksterfeest kon worden. Somberheid en pessimisme over de aarde die hij nalaat overheerst. De mens maakt onbewust en bewust de wereld kapot. Een muziekstuk van Richard Strauss over de verwoesting van Berlijn en Dresden leverde het gedicht ‘Metamorfose’ op, van een bloeiende stad naar laaiende puinhopen. Toch gloort er hoop en verwachting door de lente en de liefde. Dan is het plotseling avond (subito sera): het woord is tot op de draad versleten, de cirkels worden kleiner, men gaat steeds minder rondjes in maagdelijke sneeuw draaien. Als je het password bent vergeten komt dementie en het smartelijk besef dat dingen die mensen maken langer leven dan mensen zelf. Ontmaskering komt na het leven als een maskerade op het strand van Scheve-ningen; hoe oprecht was het leven? Ten slotte ‘Elkerlyc’ I, geldig voor iedereen en ‘Elkerlyc’ II dat alleen hemzelf betreft bij wat iedereen gebeurt eens aan het eind van alle woorden. Weliswaar zijn reeds gepubliceerde gedichten opgenomen, maar de bundel is geworden wat de dichter bedoelde: een verantwoording.