Je kunt niet anders concluderen dan dat Jan Vosters speelt met de natuur, met verf en met onze waarneming. Het is eigen aan de verbeelding van mensen dat ze in de natuurlijke omgeving tekens kunnen zien. Dat is betekenis geven: dingen interpreteren als een teken. Dat doen we voortdurend. De horizon einder noemen, terwijl we weten dat het land daarachter verdergaat. Een wolk dreigend noemen, het land onherbergzaam, een boom eenzaam, het licht onheilspellend, allemaal voorbeelden van hoe we de natuur, die in principe onverschillig staat tegenover de schepselen die erin rondlopen, karaktereigenschappen toekennen. Dit is het ware onderwerp van de kunst van Jan Vosters. Het is het grootse toneel waar hij in zijn element is. Het schijnbaar bekende raadselachtig maken, de vraag oproepen wat echt is en wat een droombeeld, waar werkelijkheidsbeleving raakt aan geloof en bijgeloof. Wat betekent het dat hij dit boek Het ware licht wilde noemen? Is het laatste licht niet zoiets als de laatste trein, wel van dag tot dag te benoemen maar niet in absolute termen? Of is het toch de tegenhanger van het eerste licht, het scheppingsuur of de geboorte, gaat het over ondergang of de dood? Het zal allemaal afhangen van de dag, van de stemming van het moment. (Uit: ‘Het hoofd en de wolken’ door Rob Smolders)