In 1824 arriveren de eerste ‘weezen, vondelingen en verlaten kinderen’ in de Kinderkolonie Veenhuizen. Hier moeten ’slands meest kansarme kinderen' worden opgevoed tot nijvere landarbeiders. Het ‘landbouwend weeshuis’ is een initiatief van de Maatschappij van Weldadigheid. Met veldwerk en fabrieksarbeid zullen de kinderen hun onderhoud en onderwijs bekostigen. Een waterdicht plan – althans, in theorie. De werkelijkheid pakt anders uit: armoede, ziekte en sterfte grijpen om zich heen en de kosten rijzen de pan uit. In 1859 wordt het kindergesticht overgenomen door het rijk en uiteindelijk omgevormd tot de beruchte strafinrichting. Op basis van uitgebreid onderzoek in het rijke Kolonie- archief wekt Wil Schackmann met mededogen en humor de geschiedenis van de Kinderkolonie tot leven. 'Schackmann heeft met De Kinderkolonie een voortreffelijk boek afgeleverd, dat is gebaseerd op breed archiefonderzoek en boeiend geschreven is.' – Historiek Historiek 'Haarscherp, maar ook met humor, beschrijft Schackmann de omstandigheden in het kindergesticht. Je ruikt de stank, je voelt de eenzaamheid van de kinderen, maar ook de onmacht van de zaalopzieners. Het leek allemaal zo mooi… en toch werkte het niet. De samenleving bleek ook toen al niet zo maakbaar.' – Managementboek Magazine Managementboek Magazine 'De kinderkolonie vertelt beeldend en trefzeker een verhaal van goede bedoelingen, onverdiende tegenwerking en ja, ook van onkunde en onvermogen.En het leest als een pageturner.' **** – NRC Handelsblad NRC Handelsblad 'Schackmann deed iets bijzonders. Uit de torenhoge stapels handgeschreven stukken van die tijd plukte hij al die kinderen uit de anonimiteit. Schackmann schrijft over kolonisten van vlees en bloed.' – Dagblad van het Noorden Dagblad Van Het Noorden 'Betrokken en levendig geschreven. Vergeten kinderen krijgen hun eigen geschiedenisboek.' – Nederlands Dagblad Nederlands Dagblad