Heb je weleens de zon in zee zien ondergaan? Op zo’n warme zomeravond, zittend in het zachte zand, golfjes likkend aan het strand alsof het roomijs was, met laat licht als honing op het slaperige water? (…)Je hoorde eerst vooral geroezemoes van duizend stemmen door elkaar. Daarna hoorde je de afzonderlijke stemmen: blije stemmen, droeve stemmen, stemmen van kinderen, stemmen van grijsaards, en iedere stem vertelde een ander verhaal. Evenveel verhalen als er stemmen waren, evenveel stemmen als er mensen zijn. Zo waaiden ooit op zo’n avond de stemmen van Kyra en Ylan bij me aan. Om beurten vertelden ze me hun bijzondere verhaal, in woorden en beelden die al even vervlochten waren als hun stemmen. Waar Kyra en Ylan woonden weet ik niet. Of hun verhaal zich lang geleden afspeelde of onlangs, ook dat weet ik niet. Sommige verhalen zingen eeuwen rond boven zee voor ze een kust bereiken. De streken waar het verhaal van Ylan en Kyra zich afspeelt, heb ik in geen atlas kunnen vinden. Het leven was er anders dan hier. Maar hoe anders ook, hun verhaal raakte me en daarom vertel ik het nu aan jullie. Zo betoverend als de woorden van meestertaalkunstenaar Marco Kunst zijn de beelden van Jeska Verstegen, die je het verhaal van Ylan en Kyra in lokken om je nooit meer los te laten.