In 'Zoutrif' gaat Miriam Sluis op zoek naar de achtergronden van de Curaçaose mentaliteit, die door de industrialisatie en globalisering van de twintigste en eenentwintigste eeuw, maar nog veel sterker door het slavernijverleden en de kolonisatie beïnvloed lijkt. In zowel de hedendaagse omgangsvormen als in de constructie van het zelfbeeld van de eilandbewoners gelden ogenschijnlijk nog altijd de wetten van de shon (plantage-eigenaar).Miriam Sluis neemt ons mee in 400 jaar geschiedenis. Op de plantage Rif Sint Marie geeft zij de diverse hoofdrolspelers een stem; de eigenaar, de veldslaaf en zelfs de rotspunt El Indjan, die uitkijkt op het gebied. De plantage heeft in de loop der tijd verschillende eigenaren gehad en produceerde onder meer indigo (voor textielverf), maïs en zout. Na de emancipatie verdienden veel plantagebewoonsters de kost met het vlechten van panamahoeden. Door de komst van een olieraffinaderij liep de plantage langzaam leeg. Aan de hand van vele archiefstukken, interviews met nazaten en eigen speurtochten op de velden reconstrueert Sluis het verleden van een plantage. Door middel van een persoonlijke benadering geeft ze een soms schrijnend beeld van de invloeden op de hedendaagse samenleving op het eiland. Ze trekt daarbij alle literaire registers open waardoor je wordt meegezogen in het lief en leed van de eilandbewoners. Haar verhaal pakt je bij je nekvel en houdt pas op bij de dag van vandaag, nu er op de plek een toeristisch resort is gebouwd. ‘Het merendeel van de koloniale geschiedenis is niet voornaam, het is niet deftig. Wat op Rif is gebeurd is veel groter, universeler ook. Een verhaal van onderdrukking en geloochende schaamte, dat is niet alleen een Curaçaos verhaal.’ Miriam Sluis Auteur Miriam Sluis is correspondent voor NRC handelsblad/NRC Next en de NOS op de Antillen. Ze schreef eerder 'De Antillen bestaan niet. De nadagen van een fictief land' (Uitgeverij Bert Bakker).