De niet-zo-goede-boodschap dat ‘niets ons draagt’, heeft als positieve keerzijde dat mensen elkaar nodig hebben. De titel van dit essay slaat op de onmisbare en door tijd en cultuur bepaalde ordeningen en interpretaties van de werkelijkheid die mensen met gelijkgezinden delen. Niet iedereen weet even probleemloos aan deze ‘gedeelde werkelijkheden’ deel te nemen. Onze, door aanleg en opvoeding gevormde, hechtingsgeschiedenis bepaalt in welke mate we ons door anderen laten remmen, troosten, geruststellen, liefhebben en informeren. Het actuele debat over de inrichting van onze samenleving, wordt sterk bepaald door acties van wanhopige enkelingen die zich existentieel slecht of nauwelijks verbonden weten. Bovendien raken steeds meer mensen in verwarring door sterk conflicterende luchtkastelen die wereldwijd geldingskracht uitoefenen. De schrijver interpreteert zijn werkervaring in een TBS-kliniek als een uitvergroting van wat er in de samenleving gaande is en op stapel staat. Hij pleit voor een breder en diepgaander besef van de afgrond die onder onze ‘luchtkastelen’ gaapt, om daarmee zinloze luchtkastelenoorlogen te voorkomen en vraagt aandacht voor de 'ontdekking van de ander'.