Zes jaar na de diagnose uitgezaaide borstkanker gaat het lichamelijk hard achteruit. De kanker groeit z'n eigen gang door skelet, spieren, longen, bijnier, eierstokken, lever, lymfe, huid en verdrukt het zenuwkanaal. Complicaties als neurologische uitval, ingezakte wervels, benauwdheid en extreme vermoeidheid maken dat het einde mijner dagen zich aan mij begint op te dringen.
Wat in 2012 begon als een blog is nu in boekvorm gegoten.
De term kwaliteit van leven lijkt de ultieme maakbaarheid te kunnen belichamen voor iedereen die met een ongeneeslijke ziekte moet zien te leven.
Zelf heb ik gemerkt dat je wat dat betreft alles zelf moet uitvinden: van adequate informatie m.b.t. voor jou passende behandelingen tot en met de vraag: En hoe ga ik dit nu eigenlijk allemaal doen?
Je komt zonder handleiding in de wachtkamer te zitten.
Psychologische ondersteuning is in zo'n proces onontbeerlijk omdat je ziekte uiteraard niet alleen je lichaam aanvalt, maar je hele zijn. Die kant wordt nog teveel onderbelicht en onderschat.
