Tussen eind jaren ’80 en 2000 maakte de auteur een stuk of tien wat toen nog ‘verre reizen’ heette. Meestal ging de vlucht naar Azië, altijd op de bonnefooi en met de rugzak om, en vaak samen met een reisgenoot. Maar hij maakte ook reizen alleen: naar India, Nepal en Vietnam. Die laatste reizen beschrijft hij in deze 14 verhalen: de soms overweldigende ervaringen, de bijzondere en vaak ongemakkelijke ontmoetingen en de diverse ‘culture shocks’ die hij te verwerken kreeg. De auteur trakteert ons op komische beschrijvingen, melancholieke overpeinzingen en vrolijke zowel als wrange situaties. En dat in een wereld die twintig of meer jaar geleden toch alweer zo anders was dan nu. Een wereld die nog geen smartphone en multimedia kende, een wereld waar Vietnam net de deuren naar het westen op een kier had gezet, waar Nepal nog lang geen aardbeving te wachten stond, en waar India nog niet als vrouwvijandig bekend stond. De meeste verhalen schreef Pim van Wel pas in de afgelopen paar jaar. Hierdoor kon hij met meer afstand naar de reiservaringen en zichzelf kijken. In een laatste terugblik komt hij ook tot zijn eigen verrassing tot de slotsom dat hij eigenlijk helemaal geen reiziger is.