Ruud Offermans (1966-*), studeerde fysische geografie aan de Universiteit van Utrecht en gaat terug naar zijn geboortedorp ergens in de heuvels van Zuid-Limburg. Hier is nog de idylle, hier is er nog aandacht voor een mooi landschap. Vol van eigenlijk alleen maar zichzelf zonder te weten dat het zeldzaam aan het worden is. Het is een landschap met reliëf, altijd klimmen en dalen, die oneindige bergen omzoomt door bossen. Waar we altijd verdwalen. Niet meer weten waar we zijn. Ergens verloren in onszelf.
Het Heuvelland, we zijn erin teruggekeerd tot wie we waren. Alles wat we hebben meegenomen vanuit vroeger tot aan hier. Daar waar eerst niets was. Dit landschap blijft in zichzelf verzonken, in allerlei tinten groen. Overal is er verte, de hartstocht om zichzelf te kunnen zijn. Het landschap toont ons vergezicht op vergezicht in alle tinten van groen. Het geheel krijgt meer en meer een Mondriaans geblokt voorkomen. Witte vakken met gecarbolineumd krom getrokken zwarte balken. Er was vakwerk in symbiose tussen helling en dal. Zuid-Limburg op z’n best.
