De weg werd na 40 miles weer een stuk beter begaanbaar. Er kwam een mist opzetten, waardoor alles direct klam werd. De afkoeling na zonsondergang was hier veel sterker dan aan de kust. De diversiteit aan bomen viel me op, al leek alles eigenlijk op elkaar. Opeens leek de lucht een stuk vochtiger te worden. Ineens was ook de geur daar. Alsof ik in een plantenkas van een tuinderij liep. Vochtig warme lucht met de geur van vele bomen en de humusrijke grond, samengesmolten tot één uniek aroma. Waren we de grens van het echte tropische regenwoud gepasseerd?
Binnen tien minuten was het geheel donker. Door de snel invallende duisternis leek de tijd ook heel snel te gaan. De laterietweg kleurde roodbruin in het gele licht van de koplampen. De bomen staken als macabere zwarte skeletten af tegen de donkerblauwe heldere hemel. De maan prijkte in z’n eerste kwartier, de sterrenbeelden, vele onherkenbaar voor mij, fonkelden aan het uitspansel. Voor de rest de grens met het grote onbekende.
