Van een gelukkig, goedlachs kind naar een jonge vrouw met een
donkere wolk rond haar heen.
Komt dit door een te diepgaand begrip van emoties op jonge leeftijd,
een lot waarin ik gemaakt ben om ongeluk te ervaren, door de
handen die nooit op mij mochten liggen of door mijn niet
gediagnostiseerde persoonlijkheidsstoornis?
Ongeacht de oorzaak, waren komende woorden mijn realiteit en
soms nog steeds.
Donker en zwaar, maar ze schrijven, verlichtte mijn pijn.
Een woord van dank voor mijn prachtige echtgenote die me altijd
graag is blijven zien, al was ik moeilijk om van te houden.
Een woord van dank aan mijn ouders die nooit hebben opgegeven.
Een woord van dank voor zij die mijn kwaadheid voelde en zij
waarbij ik alles behalve geromanitseerd mocht breken.
En niet te vergeten, een woord van moed voor zij die zich herkennen.
Het wordt beter. Het wordt lichter.
het gaat niet weg, maar je gaat het leren dragen.
