Ruimte scheppen om te herinneren en te gedenken. Zou dat de functie zijn van hang naar poëzie? Uit een recensie van elineschrijfthier.nl. : "Ondanks de persoonlijke toon die Elle Werners hanteert, zijn de boodschappen bestemd voor een breed lezerspubliek. Onze wereld is niet altijd een fijne plek, maar in het vrij associëren ligt een kracht verscholen om de realiteit behapbaar en wellicht zelfs dragelijk te maken. Ook als dit maar even is. De lezer wacht een veelzijdigheid aan thema's: oorlog, klimaatverandering, dood, milieuvervuiling, culturen en pandemie. De gedichten bevatten geen rijm. De willekeurige associaties creëren een uitdagende leeservaring vol symboliek."
