Tweehonderd jaar geleden, in maart 1815, aanvaardde Willem Frederik van Oranje het koningschap over het verenigd koninkrijk van Noord en Zuid en het hertogelijk gezag over Luxemburg. Deze vereniging van de Nederlanden onder één scepter was de afronding van een ingewikkeld proces dat eind 1813 werd ingezet. Het was onderdeel van de reorganisatie van Europa na Napoleon, zoals die vorm kreeg tijdens het Congres van Wenen.Wilfried Uitterhoeve gidst de lezer door de verschillende fasen van de vereniging en langs de problemen die zich daarin voordeden. Zouden de grenzen gaan van de kust tot Dinant, Luik en Maastricht of verder kunnen reiken tot Luxemburg en Keulen, of zelfs Koblenz? Moest de Schelde echt worden geopend? Zou het koninkrijk weer in het bezit worden gesteld van de door de Britten overgenomen koloniën in Oost en West? Zou de lucratieve slavenhandel kunnen worden hervat? En wat te doen met het onmogelijke Limburg, met de vesting Luxemburg, met de Nassause erflanden van de Oranjes en met het verzet van de Belgische clerus? Hoe zou het koninkrijk zich kunnen verdedigen tegen een herleving van de expansiezucht van Frankrijk? Zou het samengaan echt de 'innige vereeniging' betekenen die Willem I en de zijnen wensten?