Als Duitse Hahn ging ik op zoek naar mijn wortels en raakte verzeild in de roerige geschiedenis van Zuid-Limburg. Hoe dichter ik het heden naderde, hoe meer de herinneringen boven kwamen drijven van mijn belevenissen in een groot gezin. Bij elke balie heb ik mij, mijn leven lang, aangemeld als Duitse Hahn. Had ik een gerede kans dat mij gevraagd werd hoe je mijn naam spelt en dat die vervolgens ook correct in de boeken kwam. Ik ben altijd nieuwsgierig geweest naar mijn afkomst. Nu ik tijd daarvoor kreeg, ben ik een zoektocht gestart naar mijn wortels. Ik ben in het verleden gedoken van mijn familie en kwam met schilderachtige verhalen weer boven. Dichter bij het heden gaan mijn verhalen meer en meer over het gezin waarin ik ben opgegroeid en krijgen ze een autobiografisch karakter. We zijn met veertien kinderen thuis. Onze ouders hebben een vliegende start gemaakt met een tweeling: mijn zusje en ik. Toen de jongste geboren werd, waren we vier verhuizingen en negentien jaar verder. Voor mijn verhalen kon ik putten uit belevenissen die voor anderen bij ons thuis geschiedenis zijn. Maar ik heb ook dankbaar gebruik gemaakt van de herinneringen van mijn broers en zussen uit recenter jaren. Zo is een tijdsbeeld ontstaan van het leven in Zuid-Limburg in de vorige eeuw.