Opnieuw een gedichtenbundel van Chris Rockan die het lezen meer dan waard is.
Ook nu weet hij poëzie te brengen die het leven omarmt.
Zijn taalgebruik is rijk en vaak met een schoonheid van woorden die nu eens ontroert, dan weer met een kracht en bezieling waarin hij teruggeeft wat je ongemerkt aan werelden hebt verloren.
In zijn gedichten refereert hij aan de dagelijkse werkelijkheid. Het gaat om het weergeven van primair verlangen, soms angst dan weer heimwee die te vinden zijn in het existentiële moment, de flits van het levende inzicht.
Hij observeert het leven en weet het vervolgens zo indringend te verwoorden door een een geraffineerd taalgebruik waarin hij een ieder weet mee te slepen.
Zijn sterk visuele poëzie is allesbehalve dromerig, maar steeds weer is het een onderzoek naar de relatie met de dingen en die van het 'ik'.
