Een moeder van een dochter die zwaargewond raakte bij de aanslagen van 22 maart 2016 en een moeder van een zoon die zich bij IS aansloot. Krachtige stemmen over schaamte en pijn, verenigd door gruwel. Twee vrouwen verenigd door de gruwel. Twee krachtige stemmen over schaamte en pijn. Op het eerste gezicht hebben ze weinig gemeen, Sophie Pirson en Fatima Ezzarhouni. De eerste heeft een dochter die zwaargewond raakte bij de aanslagen van 22 maart 2016 in metrostation Maalbeek, de tweede een zoon die zich bij IS aansloot en vanuit Syrië met aanslagen dreigde. Op een dag ontmoeten ze elkaar op een bijeenkomst die families van geradicaliseerde jongeren rond de tafel brengt met slachtoffers van de aanslagen. Het begin van een onmogelijk geachte vriendschap. ‘Wanneer je beseft wat ik in die donkere uren heb doorgemaakt, Fatima, laat je je tranen de vrije loop. Ze vermengen zich met die van mij. Alle moeders wenen dezelfde tranen, zeg je.’ De tranen zijn niet het einde. Ze zijn het begin van een zoektocht naar wat het is, mens te zijn en lief te hebben. Twee moeders die samen wenen. Twee moeders die samen uit de begrenzing van verdriet en onmacht breken. Twee moeders die tonen dat je, ook met gekwetste vleugels, hoop en toekomst kunt doorgeven. Aan je kleinkinderen, aan de wereld. Met een voorwoord van David Van Reybrouck Uit het Frans vertaald door Marijke Persoone