Direct na de bevrijding van het Duitse nazi-bewind, werden in Nederland wonende Duitse burgers vanwege hun nationaliteit opgepakt en geïnterneerd met de bedoeling ze zo snel mogelijk naar Duitsland uit te wijzen. Onder de naam Operatie Black Tulip probeerde de Nederlandse overheid, tussen september 1946 en eind december 1948, deze Duitsers uit de Nederlandse samenleving te verwijderen. In dit boek vertellen slachtoffers van deze operatie over de manier waarop ze huis en haard moesten achterlaten, de behandeling tijdens hun verblijf in kampen en in andere opvangcentra, de aankomst in Duitsland en de impact van deze gebeurtenissen op de rest van hun leven. Ook (klein)kinderen, die zich nog steeds betrokken voelen bij wat hun familieleden is aangedaan, komen aan het woord. Naast de persoonlijke verhalen komen onder andere het beleid van de Nederlandse regering en vooral ook de uitvoering daarvan, de stemming onder de bevolking en de invloed van de media aan de orde. In een van de hoofdstukken wordt aandacht besteed aan de situatie van Duitse burgers in de overzeese gebiedsdelen tijdens de bezetting in Nederland. Hoewel de situatie binnen het Koninkrijk niet gelijk was, toonde het koloniale beleid ten aanzien van de behandeling van Duitse inwoners overeenkomsten met het overheidsbeleid in Nederland na de oorlog.