Samen met Brendan Kiely schreef Jason Reynolds 'Echte Amerikaanse jongens'. Jason schreef de stukken van Rashad, Brendan die van Quinn.  Op vrijdagavond loopt Rashad nog even snel de supermarkt in. Hij eindigt buiten op de stoep terwijl een politie-agent op hem inslaat. Omdat hij iets liet vallen. Omdat een vrouw over hem struikelde. Omdat hij een zwarte jongen in wijde kleren is. Rashad belandt in het ziekenhuis en wil eigenlijk zo snel mogelijk terug naar zijn oude leven. Maar wat doe jij wordt gebruikt als nationaal voorbeeld van raciale ongelijkheid? Quinn ziet alles gebeuren. Hij ziet de oudere broer van zijn beste vriend een klasgenoot in elkaar slaan. Hij vertelt niets – hij weet niet eens of hij het wel goed heeft gezien. Maar dan splijt de school (en het land) in tweeën en gaat de discussie niet meer alleen over Rashad maar over politiegeweld en racisme. Quinn realiseert zich dat hij moet begrijpen wat er is gebeurd, want omstander of niet, hij is een onderdeel van de geschiedenis. En het is aan hem om te bepalen welke kant van de geschiedenis dat is. Rashad en Quinn, de een zwart de ander wit, allebei echte Amerikaanse jongens, worden beiden geconfronteerd met racisme en vooroordelen. Om de wereld te kunnen veranderen, moeten ze allebei hun toekomst op het spel zetten. Hoe ver willen ze gaan voor gerechtigheid? De combinatie van de twee vertelstemmen intrigeert, al is Kiely wel een minder begaafd schrijver dan Reynolds. Zijn taal is gewoner en Quinn een wat eentoniger en humorloos personage. Rashad is ondanks zijn ontreddering en verdriet soms óók een grappige verteller. Het verhaalverloop zal lezers van ‘The Hate U Give’ niet verrassen, maar de tweestemmigheid en de reflectie van het slachtoffer zelf, werpen toch een interessant, ander licht op dit belangrijke onderwerp 02-06-2019 Bas Maliepaard Trouw