In de eerste gedichten van Op leven na dood staat het onverwerkte verdriet om de dood van een jong meisje centraal. De invloed van deze gebeurtenis op de emotionele ontwikkeling van een later geboren kind wordt indringend beschreven. Deze aangrijpende gedichten, over opgroeien te midden van nauwelijks benoemde rouw, worden in het tweede deel gevolgd door relativerende poëzie over ouderdom en de onmacht van het menselijk bestaan. Cynisme, humor, zelfinzicht en mededogen wisselen elkaar in hoog tempo af.
