Een bijzonder, fijnzinnig geschreven vader-zoonverhaal, dat begint met een hongertocht in 1944. Menselijk en subtiel, beschrijft Tom Pauka een jeugd in het Amsterdam van tijdens en kort na de oorlog. Drie dagen nadat zijn vrouw is bevallen van een zoon, gaat barpianist Ernst Pauka voor het eerst naar het ziekenhuis. Daar ontwikkelt zich een vreemde conversatie. Hij vraagt zijn vrouw Hansi hoe het kind heet. Tja. Zij moest op dag twee een voornaam opgeven en heeft toen twee namen verzonnen. Hans (‘Je hebt hem dus naar jezelf genoemd,’ luidt het commentaar van Ernst) en Tommy. ‘Ik ga hem Tommy noemen,’ besluit Hansi. Er is een complicatie: Ernst is ervan overtuigd dat hij geen kinderen kan verwekken. Hansi zegt evenwel dat niemand anders dan Ernst de vader kan zijn. Zijn relatie met Tommy zal erdoor worden getekend. Ook als in de jaren daarna nog twee kinderen worden geboren, verandert dat niet. Mijn vader heeft mijn rechteroor is een bijzonder, fijnzinnig geschreven vader-zoonverhaal, dat begint als zij samen een hongertocht moeten ondernemen in de barre omstandigheden van 1944. Hier en daar geestig, dan weer onthutsend, maar altijd menselijk en subtiel, beschrijft Tom Pauka een bijzondere jeugd in het Amsterdam van tijdens en kort na de oorlog. Een bijzonder, fijnzinnig geschreven verhaal van een vader en zoon die samen op hongertocht gaan.