Vera, dochter van de vermoorde journalist en mensenrechtenactivist Anna Politkovskaja, schrijft een aangrijpend portret van haar moeder en levert daarbij vlijmscherpe kritiek op Poetins regime. Op 7 oktober 2006 werd schrijver, mensenrechtenactivist en journalist van de onafhankelijke Russische krant Novaya Gazeta Anna Politkovskaja vermoord in de lift van haar huis in Moskou. Ze offerde haar leven op voor de vrijheid en haar nalatenschap is actueler dan ooit. Haar dochter Vera was op dat moment 26 en in verwachting. Anna hield altijd rekening met de dood als prijs voor haar werk, maar ze verstopte zich voor niemand. Ze hield nooit op met het schrijven over de misdaden van het Russische leger, over de nietsontziende maffia, over de corruptie en omkoping op grote schaal bij de overheid en de rechterlijke macht, en ze bleef mensen helpen. Ze kreeg talloze bedreigingen, overleefde verschillende moordpogingen en een schijnexecutie, tot die dag in oktober 2006, de verjaardag van Poetin. Vera schreef met dit boek een vlijmscherpe aanklacht tegen het regime en de onderdrukking in haar land. Tegelijk is het een liefdevol en aangrijpend portret van haar onverschrokken moeder, die ervoor koos de onverbloemde waarheid te blijven vertellen over soldaten, criminelen en gewone mensen die door de oorlog worden vermalen. Ze besloot het te schrijven vanwege een van haar moeders levenslessen: noem mensen altijd bij hun naam, dictators incluis. Inhoud Proloog – De klank van verdriet 7 1. ‘Slapeloze ogen’ 13 2. Mijn vader 27 3. De staatsgreep 35 4. Het Poetinbewind 43 5. Hoe overleef je censuur 51 6. Mijn moeder zou het oorlog noemen 57 7. De oorlog van de armen 67 8. De vlucht 83 9. De belofte 97 10. ‘Ik wil niet dat dit nog eens gebeurt’ 107 11. De malle van Moskou 119 12. Het had mij ook kunnen gebeuren 127 13. Mijn broer en onze herinneringen 143 14. Het gif van Poetin 155 15. Geluk is een kokosbonbon 163 16. Martin en Van Gogh 171 17. De hinderlaag 177