‘Een politieke partij is een machine om collectieve hartstochten te produceren. . . . Kreeg de duivel de organisatie van het openbare leven in handen, dan zou hij niets ingenieuzers kunnen bedenken.’ In de winter van 1942, tijdens wat haar laatste levensmaanden zouden worden, schreef de Franse denker Simone Weil een korte en explosieve tekst. Ze onthult scherpzinnig hoe politieke partijen een verstikkende invloed kunnen hebben op het democratisch proces. Weil stelt de gewaagde vraag: wat als een partijlid publiekelijk zou verklaren enkel het algemeen belang en de rechtvaardigheid te dienen, zonder de belangen van de partij voorop te stellen? Een gedurfde belofte, die volgens haar vaak als verraad wordt gezien. Haar kritiek op het systeem raakt de kern van het politieke landschap. André Breton schreef: ‘Deze twintig pagina’s zijn in alle opzichten bewonderenswaardig vanwege de intelligentie en de grootheid die eruit spreekt. Ze vormen een onbetwistbare aanklacht tegen de misdaad van de geestelijke berusting die de manier waarop partijen functioneren met zich meebrengt. Het is te hopen dat deze “Nota” apart wordt gepubliceerd en zo breed mogelijk wordt verspreid.’