Nooit meer thuiskomen, een elegie
Wij zijn tot veel in staat, reageren liefdevol, zorgzaam naar anderen, maar kunnen ook de ander doden, elkaar de meest vreselijke dingen aandoen.
Niet te begrijpen onmenselijk gedrag verbleekt, veroudert in de tijd.
Plaatsen waar recent onbenoembare tragedies zich hebben afgespeeld zijn opgenomen in het landschap. De boer ploegt er zijn akker, de gemeente plantte een plantsoen, jeugd verzorgt oorlogsgraven, het nieuwe landschap verbloemt de tragedie.
Alleen het verhaal houdt het verleden in leven. Op de plaatsen waar ooit het kwaad plaats vond kan ons een huiver overvallen als we ons realiseren ‘hier is het echt gebeurd’. Poëzie is in staat buiten de gebruikelijke taal om het onbenoembare vorm te geven. Deze 23 gedichten zijn een poging daartoe. Niet de landsaard, niet de oorzaak of het moment in de geschiedenis, maar
de tragiek, de onrechtvaardigheid is uitgangspunt.
Het overkwam ontelbaar velen dat ze nooit meer thuiskwamen.
Ik heb een vraag over het boek: ‘Nooit meer thuiskomen, een elegie - Zwietink, Oene’.
Vul het onderstaande formulier in.
We zullen zo spoedig mogelijk antwoorden.
