Dit prozagedicht gaat over de vele sporen die het leven achterlaat. Het meest zichtbaar op je gelaat. Het is een poëtisch verhaal over een man die in een spiegel kijkt. Hij ziet de tekenen op zijn gezicht die hem karakteriseren. Hij herkent zichzelf en zijn levenspad. Tegelijk ziet hij de sporen die hij kan volgen om, in wat rest van zijn leven, te komen waar hij wil.
Elke groef geeft hoop omdat het een opening is naar een nieuwe weg en een nieuwe dag. De dag van morgen waarin het hopelijk allemaal de moeite waard blijkt te zijn.
Deze man ben ik niet. Hij had net zo goed een vrouw kunnen zijn. Ik heb willen beschrijven wat een karakteristiek, getekend aangezicht kan zeggen over de vorming van een mens. De vorm van een prozagedicht heb ik gekozen omdat dit vrijheid biedt. Zonder vaste vorm en zonder voorschriften laat het de lezer ruimte om zichzelf te herkennen. Ik laat de inhoud over aan de interpretatie van de lezer. Wetend dat ik hem net zo goed zelf had kunnen zijn.
