Met de bundel Tourniquet gaat De Coene verder met de dichtvorm die hij opnam in “De
duivelsvoetstap onder mijn kussen” de uitspraak of dit werk zou moeten worden gezien als een deel
twee, daarvan vind ik persoonlijk dat dit het huidige werk schade zou berokken. Eerder pleit ik voor
een descriptie die kan toegepast worden op de voorgaande en toekomstige werken: het oeuvre van
De Coene vloeit in elkaar als een oververzadigde penseelstreek Chinese inkt.
