In 2013 werd in Londen, tijdens de aanleg van een nieuwe metrolijn, een begraafplaats uit de zeventiende eeuw ontdekt waar veel slachtoffers lagen van de verwoestende pestepidemie van 1665. In dit verslag uit 1722 schetst Daniel Defoe een aangrijpend beeld van deze apocalyptische plaag. Hij beschrijft de lotgevallen van een eenvoudige koopman, waarschijnlijk zijn oom Henry Foe, die probeerde te overleven in de dodelijke chaos. In de straten was het wanhopige gejammer van stervenden hoorbaar, terwijl kwakzalvers hun nutteloze 'wondermiddelen' aanprezen. ‘s Nachts klonk de onheilspellende bel van de kar die de doden kwam ophalen. Goedbedoelde overheidsmaatregelen werden door de bevolking, net als in de coronatijd, lang niet altijd serieus genomen. Defoe geloofde dat de epidemie een Goddelijke straf was, maar zocht de oorzaak ook bij de vreemde minuscule monsters die zichtbaar werden dankzij de eerste microscopen.
Ik heb een vraag over het boek: ‘Dagboek van het pestjaar - Defoe, Daniel’.
Vul het onderstaande formulier in.
We zullen zo spoedig mogelijk antwoorden.
