De kern van het boek draait vooral om de gedachte dat de mens z'n verblijfsplek op aarde vroegtijdig zal moeten verlaten, waarbij de 'missie volbracht' nooit z'n deel zal zijn. Daarenboven is het ook nog eens onverteerbaar dat hij altijd maar weer verder moet met al dan niet een zelfverzonnen perspectief. Daar is werkelijk niets vrijblijvends aan. Onder de krassende hoon van de schijn-vrijheid wordt de mens langs de meetlat van de tijd door een onzichtbare hand voortgeduwd en stuurt hij in dichte mist: hij mag bidden dat ie geen ongeluk maakt of krijgt. De schrijver probeert in directe en eenvoudige bewoordingen bloot te leggen waar de verre van zaligmakende missie op neer komt: een hopeloze opgave. Nou ja, was het maar 'een opgave', want in oprechte bewondering constateert Meijering gaandeweg dat zijn soortgenoten op miljarden manieren er een uitweg in vinden. En niet in de laatste plaats omdat de grote vriend G. Zich er niet tegen aan bemoeit. Deze Onzichtbare is veelal het aanspreekpunt of mikpunt van spot, die de schrijver met zijn loftuitingen en aantijgingen de absolute hoofdrol gunt.
Ik heb een vraag over het boek: ‘Kom, we gaan met z'n allen het schip in - Paul Meijering, Paul Meijering’.
Vul het onderstaande formulier in.
We zullen zo spoedig mogelijk antwoorden.
