STOKKIE STIEN
De lèste mèter mure stund baoven eerde.
De wereld lag noe weerdeloos te weien.
Het stof lèut alle resten ondersneien.
De mèensen zèden: daor völt weer een verkeerde.
Een magie zei, wat vaar hèur altied leerde,van ‘old’ en ‘mooi’, en lèut hèur lopend leiden.
Ze stund wat op het leste puun te dreien.
Een stokkie stien gunk mit, toen vaar hum keerde.
Een vlinder kröp zoe mooi uut zien cocon.
Hij slat zien zachte vleugels uut en vlög.
Hij gef oonz’ogen het mooiste wat hie hef.
Een plek’eparst in asfalt en beton,verlös zien moois, tut niks meer mèensen zög.
Of ’t mut dat stokkie wèzen, dat zeerte gef.
Veldeling, 1988.
