Halfelf 's avonds. De bel gaat. Vanaf de bank kijk ik de donkere gang in naar de voordeur. Ik was laat thuis vandaag en ik zit net met een wijntje voor de tv. We hadden in de kapsalon een trainingsavond. Ik doe het licht aan en open de deur op een kier. Politie! "Bent u mevrouw Brugmans?" In 'En toen ging de bel' beschrijft Laura Brugmans haar ervaringen rondom het dodelijke arbeidsongeval van haar echtgenoot in 2012. Openhartig vertelt ze hoe het is om plotseling haar man te verliezen. Over het ongeloof, het verdriet, de boosheid, de rouw, de eenzaamheid en het vele geregel. Hoe ga je door, als je wereld op zijn kop staat? Indringend beschrijft ze ook de juridische nasleep van het ongeval in de Rotterdamse haven. Plotseling zijn naast het rouwproces ook de arbeidsinspectie, de officier van justitie en letselschadeadvocaten in haar leven. Laura Brugmans deelt haar persoonlijke verhaal om meer aandacht te vragen voor slachtoffers en nabestaanden van dodelijke bedrijfsongevallen. Bovendien wil ze de aandacht voor veiligheid op de werkvloer stimuleren en vergroten. Want jaarlijks komen er in Nederland zo'n tachtig mensen om door een ongeval op het werk. Met bijdragen van Wim Eshuis, onderzoeker naar gezond en veilig werken, Henk Wimmenhove, teamleider Inspectie SZW en Joost van der Lecq, bestuurder bij FNV Havens.