Ruziënde exen zijn een tijdrovend hoofdpijndossier voor de rechtspraak. De rechtspraak ziet niet dat ook zij (onbedoeld) een rol speelt in het voortduren van de ruzies. Uit meer dan zestig rechtszaken die zijn onderzocht in 'Levenslang in het familierecht', blijkt dat er bij ruzie meestal geen omgangsregeling komt. Hierdoor heeft één ouder er belang bij de ruzie vol te houden en worden veel kinderen veelal levenslang gescheiden van de andere ouder. Nederland is een van de weinige landen waar contact met beide ouders decennialang niet de norm was. In 1901 tot 1998 werden gescheiden ouders volgens de wet slechts voogd en toeziend voogd van hun kinderen. De voogd kreeg alle zeggenschap, ook over het contact van de kinderen met de toeziend voogd. Deze traditie bemoeilijkte het realiseren van een wettelijke omgangsregeling in Nederland. Ook verklaart het waarom rechters nog steeds geneigd zijn bij een ruzie één ouder – meestal de vader - buiten te sluiten, zelfs al betreft het een prima ouder. ‘Er moet iets veranderen,’ zegt senior rechter familie- en jeugdzaken Cees van Leuven in het voorwoord. ‘Waar zou een principiële verandering moeten starten? Die dialoog zouden we aan moeten gaan binnen de rechtspraak, binnen de politiek, binnen de gemeentelijke domeinen. En dan niet buiten elkaar om, maar juist ook met elkaar op basis van stevige fundamenten. Een van die fundamenten mag wat mij betreft dit boek zijn.’ Angèle Steentjes is geschiedkundige en journalist. Via haar partner maakte zij kennis met de problematiek van omgang na scheiding. Dit zette haar op het spoor van de merkwaardige geschiedenis van het omgangsrecht in Nederland.