De drie auteurs van het boek dat je in je handen houdt, kennen elkaar al lange tijd. Ze hebben elkaar in het midden van de jaren 80 ontmoet, toen ze op de collegebanken van de universiteit in Rennes plaatsnamen. Ze waren altijd aan het tekenen. Ze waren nog geen twintig. Op een dag werden ze uitgenodigd op de verjaardag van een vriend die vijftig werd. Ze gingen erheen met de overmoed van jongens die hun hele leven voor zich hadden. Vijftig jaar? Die vent staat met één been in het graf. Het werd een feest dat ze nooit zouden vergeten. De tijd verstreek. Het trio bleef contact met elkaar houden. Er volgden boeken, tekeningen, reizen, ontmoetingen, kinderen. En het was met een soort gretige nieuwsgierigheid dat ze op hun beurt naar hun vijftigste verjaardag uitkeken. Dit jaar verloor Christophe zijn baan, zijn vader en zijn moeder. Hij besloot hun simpele, alledaagse voorwerpen te fotograferen voordat hij hun woning te koop zette. Van deze foto’s maakte hij pagina’s die hij aan zijn twee vrienden liet zien. En die pagina’s vertelden het leven dat voorbijgaat. In zekere zin is alles daarmee begonnen. Vijftig jaar, dat is misschien een mijlpaal die je niet in de koude kleren gaat zitten, zeiden ze tegen elkaar als ze achterom keken, maar de reis gaat nog even door en de hobbels van de reeds afgelegde weg kunnen het materiaal leveren voor een verhaal. En dus hebben deze kerels – met één been in het graf – Yvan bedacht, het personage wiens verhaal je nu kunt gaan lezen.