Onbegrijpelijk zijn soms de besluiten die in de voetballerij genomen worden. Je blijft je verbazen over het gemak waarmee oud-voetballers in aanmerking komen voor belangrijke posities, bestuurders plekken bezetten die in het bedrijfsleven volstrekt ondenkbaar zouden zijn, spelers verantwoordelijkheden krijgen die hun capaciteiten ver te boven gaan en trainers wekelijks laten zien dat hun abstractievermogen schromelijk is overschat. Waarom kon Steven Bergwijn niet aan het beeld van een aanvoerder voldoen, waren de aanstellingen van Jaap Stam, Maurice Steijn, John van ’t Schip en Hedwiges Maduro gedoemd te mislukken en mag getwijfeld worden aan de bestuurlijke kwaliteiten van Nigel de Jong? Hoeveel problemen zouden niet kunnen worden voorkomen met een beetje kennis van het menselijk potentieel? Dit boek schetst een model waarmee het probleemoplossend vermogen van spelers, trainers en bestuurders eenvoudig in kaart kan worden gebracht, en waarvan de toepassing nogal eens tot opvallende conclusies leidt. Het kan zorgen voor meer professionaliteit en een verbeterd inzicht in wat nodig is voor een vitale voetbalclub – klein of groot, dat maakt niet uit. Het model maakt duidelijk wie geschikt is voor welke klus. En het laat zien wie van welke opdracht een succes kan maken, omdat zijn of haar brein daarop is voorbereid. Rolf Baarda (67) ontwikkelde zijn model als belonings- en organisatieadviseur. Het heeft zich inmiddels ruimschoots in de praktijk bewezen; honderden organisaties passen het toe om hun vitaliteit te testen en baseren er hun beloningsstructuur op. Hoog tijd dat ook de voetballerij er haar voordeel mee doet.