De hoofdpersoon gaat op reis zonder plan. Hij bezoekt een stad, een museum, een concert in een kathedraal, muziek brengt hem in hogere sferen. Verder reizend stuit hij bij toeval op de jaarlijkse bijeenkomst van de vereniging De eenzame ziel. Hij voelt zich verwant maar toch ook weer niet dus reist hij verder. Opnieuw bezoekt hij een stad en kathedraal en wordt geraakt door een muurschildering van de opgestane Christus. Zou dit dan zijn wezenlijke verlangen zijn: een opstanding uit de ‘dood’? Een intens verlangen naar wedergeboorte? Maar waarom zit hij dan toch zo gevangen in ‘dit’ leven als dat andere leven zoveel beter is? Door een ongeluk raakt hij in coma en komt hij in een schemergebied tussen hemel en aarde. Daar zet hij samen met sneeuwluipaard Amy de reis voort door vaak prachtige hemelse landschappen, het voorportaal van de volmaaktheid, en ontmoet er wijze en fijne mensen elk met een eigen verhaal. Ook hier zijn kerken en kloosters. De blik van Christus Pantocrator raakt hem en dringt door tot in het diepst van zijn wezen. De overwinnaar van het kwaad doet hem de absolute loutering ondergaan. Zijn identiteit is in Christus. Het is de ultieme verlossing. Er sijpelen berichten door over de toestand op aarde, het is er verschrikkelijk, het eind der tijden lijkt nabij. Ziekenbroeders proberen hem uit coma te halen maar hij wil niet terug naar de verdorven wereld. Er moet nog één hindernis genomen worden, voordat hij tot de eeuwige volmaaktheid in Christus zal geraken. Wat die hindernis precies inhoudt, weet hij niet goed. Maar één ding weet hij wel: een werkelijk heerlijke toekomst staat hem te wachten.