De Psalmen vormen het hart van de Bijbel, tussen Oud en Nieuw Testament in. De commentaren van Benoît Standaert vernieuwen onze toegang tot dit hart. Zingend trekken we als pelgrims verder. Leven en dood, vriend en vijand, liefde en haat, oorlog en vrede, individu en gemeenschap, huilen en feestvieren, rouwen en dansen, tijd en eeuwigheid... alles komt in de 150 Psalmen ter sprake. De bespreking trekt de horizon verder open in een filosofische reflectie, een ethisch-politieke commentaar of een poëtische bezinning over pure schoonheid. De monnik die de oude diamanten van Gods gebedenboek stil door zijn handen laat gaan, bekijkt elk vers vanuit vele hoeken. Joodse exegese naast vroegchristelijke, of heel recente formele analyse van structuur en poëtische vormgeving, naast liturgische beschouwingen... alles schuift aan, ongedwongen, maar stuk voor stuk verhelderend en inspirerend. De lezer kijkt mee en mag genieten. Een onuitputtelijke bron welt hier op, psalm na psalm, vers na vers, in het besef dat er nooit een einde aan onze psalmodie komt. Dit derde en laatste deel van Leven met de psalmen bevat alle gedichten die in de twee vorige delen geen kans kregen, vaak omdat ze te lang waren of omdat ze niet direct aansloten bij een liturgisch kalenderfeest. Ook de psalmen die geen kans kregen in het Getijdengebed van de Latijnse Kerk na Vaticanum II, worden hier besproken. De lange historische Psalmen zoals 78, 105 en 106 vinden tevens hun plaats te midden van de andere reeksen.