Nicolien Mizee kan in De pech, de zwaarheid en het zweven door rsi niet meer schrijven en juist dan wordt haar debuut op de longlist van de Librisprijs gezet. Die nominatie roept natuurlijk allerlei angsten bij haar op: ze meent dat ze het alleen doen om haar uit te kunnen lachen, of dat ze het anders zielig voor haar vinden. Mizee is schrijver en kan zich uiten, al betekent dat niet dat haar problemen daarmee voorbij zijn. Er dient zich een fraai pakket nieuwe obstakels aan. En de oude zijn nog niet verdwenen, sterker nog: die dringen zich op en blijven de dagelijkse beslommeringen beheersen. Een klassieke schrijver zou zeggen dat ‘donkere wolken zich samenpakken’, maar een zilveren randje gloort evenzogoed als Mizee haar getob al schrijvend naar een hoger plan tilt. ‘Het blijft steeds boeien en kraken en schuren.’ De Groene Amsterdammer ‘Dagelijkse beslommeringen mag dan verschrikkelijk banaal klinken, de blik van Mizee, haar scherpte en reflectie, tilt ze boven de willekeur uit.’ **** NRC ‘Intelligent, grappig en verslavend.’ de Volkskrant