Amsterdam is tegenwoordig een stad vol toeristen en welvarende inwoners. Dat was veertig jaar geleden wel anders. Toen was het een stad vol leegstand, verval en kraakpanden. Na zijn eindexamen slaat Kim Westerveld voor altijd de tuindeur van zijn ouderlijk huis achter zich dicht, met alleen een slaapzak die hij voor zijn diploma heeft gekregen en tweehonderd gulden. Hij wil het maken in Amsterdam, waar ze op de Vrije Kunst Academie duistere, veelbetekenende undergroundkunst maken. Aan een slaapplek heeft hij alleen nog niet gedacht. Hij sluit zich als vanzelfsprekend aan bij de kraakbeweging. Jaren later zien we Kim terug, getransformeerd tot een geslaagde man in een van alle gemakken voorzien appartement. Op een donkere dag vindt hij een verontrustende, anonieme brief in zijn bus, die belevenissen en herinneringen weer op scherp zetten. Hij voelt zich bedreigd. Hij probeert het uit zijn hoofd weg te krijgen, maar het blijft hem achtervolgen. Elk hoofdstuk heeft een titel ontleend aan de elpee van Lou Reed, Transformer. Muziek is vaak een ijkpunt in je leven en verbonden met belangrijke momenten. In de jaren tachtig was Transformer voor velen zo’n elpee. Het is een rauwe stadse, maar melodieuze, briljant gearrangeerde lp over vaak androgyne personages die aan de zelfkant leven, meer dan genoeg drugs gebruiken en leven van de schoonheid (ook al is het vuilnis). Op de achtergrond van de verwikkelingen in de roman transformeert de stad mee. Het kraakpand van toen heeft nu de hoogste vierkante meterprijs van het land. Elke centimeter van de stad staat geregistreerd en wordt uitgebaat. Maar de herinneringen blijven, of je wilt of niet.