‘Hoe betoverend te kunnen spreken met alle dingen.' In haar tweede dichtbundel Anker Kruis Hart belicht Sofie Verdoodt de voortdurende metamorfose van mens, dier en ding. Erotiek, verlies en moederschap raken hierbij verknoopt. Net wanneer de tijd niets meer overlaat om te wissen, gooit Verdoodt haar anker uit. Van veraf of van heel dichtbij aanschouwen we de grote oversteek, de zielsverhuizing, of de gedaantewissel van een reeks personages, waaronder een lyrisch ‘ik’. Deze gedichten zijn als intieme brieven of elegieën voor personages die uit de eigen as blijven verrijzen. Sofie Verdoodt (1983) debuteerde in 2014 bij PoëzieCentrum met Doodwater. Haar werk verscheen in tijdschriften en bloemlezingen als Poëziekrant, De Brakke Hond, Nieuw Groot Verzenboek, De Volksverheffing en De Grote Inkijk. Ze werkte mee aan muzikale projecten van BARST en Amenra. Als doctor in de kunstwetenschappen doceert ze en schrijft ze essays over film en kunst. 'Hoe betoverend te kunnen spreken met alle dingen.' In Asman belicht Sofie Verdoodt de voortdurende metamorfose van mens, dier en ding. In deze bezwerende bundel neemt de dichteres afwisselend het standpunt in van observator en medium. Van veraf of van zeer dichtbij aanschouwen we de grote oversteek, de zielsverhuizing, of de gedaantewissel van een reeks personages. De gedichten lezen vaak als brieven die alvast naar een nieuwe bestemming worden verzonden of als elegieën voor een onvindbaar graf. Net zoals in haar debuut Doodwater spant de dichteres in deze tweede bundel een web rond een centraal motief. Via concrete natuurbeelden, stadsimpressies en droomsequenties cirkelt het lyrische ik als bezeten rond een feniksfiguur die na desastreuze gebeurtenissen uit de eigen as blijft herrijzen.