Een jonge fotografe is voor haar nieuwe project neergestreken in het snikhete, vergeten achterland van Europa, waar ze de dood portretteert. Wat ze zich niet realiseert, is dat de ommelanders haar bewegingen en gedragingen nauwlettend volgen.Tot ze met autopech strandt op een verlaten grindweg. Vanaf dat moment tonen de bewoners en het dorre achterland hun ware gezicht. Honderden kilometers verderop, in de bruisende stad met tuinbouwtorens, maken dierbaren zich zorgen over de terugkeer van de fotografe. De almaar aanhoudende droogte drijft hen tot het uiterste. De ommelanden is een roman over het contrast tussen stad en achterland, over verbittering en veerkracht. En bovenal over de vraag wie we tot onze groep rekenen als levensbronnen schaars worden. Deze roman neemt je meteen in de tang. (...) De ommelanden bezit de fascinerende ambiguïteit en vertelkracht van Peeters' beste boeken. De uiterst geslepen taal, franjeloos maar vol klankschoonheid, versterkt dat effect. De Morgen Heel geraffineerd laat Peeters zien hoe de afstand tussen 'wij' en Dora steeds kleiner wordt. Steeds vaker laat ze de camera, waar ze zich natuurlijk ook achter kan verschuilen, liggen. Ze verliest haar interesse in fotograferen, samen met de hoop op een ontsnapping. Participeren blijkt de werkelijke kunst te zijn. Het Parool Een tweevoudig aangrijpend verhaal, dat een even weerbarstig als optimistisch einde kent. NRC