De jurist Harry Holla (1904-1992) groeide tijdens de Tweede Wereld­oorlog uit tot een prominent verzetsman en zette zich belangeloos in voor een aantal in het nauw gedreven Vughtse en Bossche Joodse families. Direct na de bevrijding werd Holla benoemd tot president van het Tribunaal in ’s-Hertogenbosch dat oorlogsmis­daden moest beoordelen. Aan de hand van leven en werk van Harry Holla brengen Peter Baas, Truus ­Wertheim-Cahen en Arnoud-Jan ­Bijsterveld in deze uitgave, vanuit verschillende invalshoeken, de verbondenheid aan het licht tussen de uiteenlopende persoonlijke verhalen van de eerste, tweede en derde generatie erfdragers. Daarbij staan herinneren en herdenken centraal. ‘En de naaste als jezelf’ zo luidde de lijfspreuk van mr. Harry Holla (1904-1992). De katholieke jurist Holla groeide tijdens de Tweede Wereldoorlog uit tot een prominent verzetsman. Direct na de bevrijding werd hij benoemd tot de eerste president van het Tribunaal in ’s-Hertogenbosch dat oorlogsmisdaden moest beoordelen. Toch is het nog maar pas geleden dat in Vught een straat in een nieuwbouwwijk naar hem vernoemd werd. Wie was Harry Holla en wat was diens overtuiging die voor velen levensreddend was? In de biografie van Harry Holla beschrijft Peter Baas zijn keuzes, oordelen en handelen in zijn rol als vooraanstaande leider in het verzet en schetst hij de context waarin de lotgevallen van een aantal Vughtse en Bossche families onlosmakelijk met elkaar verweven raakten. Samen met zijn vrouw Leny heeft Harry Holla een aantal Joodse families uit Vught en ’s-Hertogenbosch belangeloos geholpen. In haar inleiding en in een serie interviews door Truus Wertheim-Cahen komt de tweede en derde generatie aan het woord: zij zijn de erfdragers die spreken over de nasleep van de oorlog en de invloed van Holla’s handelen op hun eigen leven. In de synthese door Arnoud-Jan Bijsterveld wordt stilgestaan bij herinneren en herdenken, zowel privé als publiek, en de veranderingen daarin in de loop van de tijd. Vandaag herinneren en herdenken we op een moment waarop de nog levende herinnering aan de Tweede Wereldoorlog geleidelijk maar onherroepelijk overgaat in een culturele herinnering van mensen die er niet direct bij betrokken zijn geweest. Na jaren van veronachtzaming staan nu juist vervolging en verzet volop in de belangstelling. Dat leidt tot een veelvoud aan studies, uitgaven, documentaires, monumenten (klein en groot), herdenkingen en rituelen. Hoe verhouden deze zich tot elkaar en niet onbelangrijk: welke betekenis hebben ze voor de direct betrokkenen? En ten slotte, welke zeggingskracht hebben deze nog voor volgende generaties? Bisschop Gerard de Korte verzorgt het voorwoord in deze rijk geïllustreerde uitgave