Deze vertaling van de Odyssee van Homeros biedt een verrassend nieuw perspectief op de traditionele opvatting die de zwerftochten van Odysseus op de Middellandse Zee situeert. De afstanden, havens en koersen die door Homeros worden genoemd zijn alleen op de Atlantische Oceaan logisch te plaatsen. Zijn nautische aanwijzingen vormen een soort "pilot" voor de zeevaarders van de bronstijd rond 1200 v.C. Nog belangrijker is het inwijdingsverhaal, dat de diepere betekenislaag van het werk vormt. Odysseus, die er in zijn eerste "wilde" levensfase niet voor terugdeinst vrouwen en kinderen te roven, wordt in de tweede fase door de hoge godinnen Kirke en Kalypso ingewijd in de religie van de wedergeboorte en de nieuwe moraal. Door de vele hem opgelegde beproevingen transformeert hij tijdens de derde fase in de gewijde koning die afrekent met de niet-ingewijde, immorele troonpretendenten van Ithaka. Het besef van deze meervoudige gelaagdheid geeft een ongekende diepgang aan het lezen van de Odyssee. Dit boek is een uitwerking van de Atlantische theorieën van De Grave, Cailleux en Wilkens en geeft een overzicht van de stand van zaken van het onderzoek in deze materie. Talloze onderwerpen en plaatsen worden besproken, zoals Troje, Kreta, Ithaka, Argos, Scheria, Kirke, scheepvaart, het schrift, Feniciërs, purper etc. De index van namen en onderwerpen maakt het boek tot een handig naslagwerk.