Ervaringsverhaal van Marieke de Winter die op 15-jarige leeftijd een zodanige vorm van anorexia nervosa had dat zij drie keer in het ziekenhuis belandde. Daarna werd zij opgenomen in een kliniek voor mensen met eetstoornissen, de Ruyterstee in Smilde waar zij voor haat eetprobleem behandeld werd. Dat was 150 km van haar ouderlijk huis vandaan. Zij beschrijft hoe de anorexia is ontstaan en hoe het komt dat ze in 2010 kan zeggen dat het goed met haar gaat. Het boek is in dagboekvorm geschreven. De dagboekstukken worden afgewisseld met email. Daarnaast staan er enige verhalende stukken in het boek waarin de schrijfster als het ware van op afstand naar zichzelf kijkt. Goed leesbaar boek. Dit is het huiveringwekkende relaas van de vijftienjarige Marieke. Op haar eerste wandeling wordt zij door haar lotgenoten voortgeduwd... in een rolstoel. Ze weegt dan nog maar 36 kilo. In het dagboek dat ze bijhoudt sinds ze is opgenomen in de kliniek, beschrijft ze haar gevecht tegen de eetstoornis. Op sympathieke toon geeft Marieke je een beeld van wat de ziekte anorexia met haar doet. Leven in een roes van denken aan eten, calorieën tellen en verbranden. Veel sporten en zinloze bewegingen maken om een onsje méér kwijt te raken. Op meeslepende wijze vertelt ze over haar worsteling met onzekerheden en minderwaardigheidsgevoelens. Over haar eenzaamheid en het idee dat niemand haar aardig zal vinden als ze te dik is en dus niet perfect.