Anorexia

de duivel op mijn schouder

Omschrijving

Ervaringsverhaal van Marieke de Winter die op 15-jarige leeftijd een zodanige vorm van anorexia nervosa had dat zij drie keer in het ziekenhuis belandde. Daarna werd zij opgenomen in een kliniek voor mensen met eetstoornissen, de Ruyterstee in Smilde waar zij voor haat eetprobleem behandeld werd. Dat was 150 km van haar ouderlijk huis vandaan. Zij beschrijft hoe de anorexia is ontstaan en hoe het komt dat ze in 2010 kan zeggen dat het goed met haar gaat. Het boek is in dagboekvorm geschreven. De dagboekstukken worden afgewisseld met email. Daarnaast staan er enige verhalende stukken in het boek waarin de schrijfster als het ware van op afstand naar zichzelf kijkt. Goed leesbaar boek. Dit is het huiveringwekkende relaas van de vijftienjarige Marieke. Op haar eerste wandeling wordt zij door haar lotgenoten voortgeduwd... in een rolstoel. Ze weegt dan nog maar 36 kilo. In het dagboek dat ze bijhoudt sinds ze is opgenomen in de kliniek, beschrijft ze haar gevecht tegen de eetstoornis. Op sympathieke toon geeft Marieke je een beeld van wat de ziekte anorexia met haar doet. Leven in een roes van denken aan eten, calorieën tellen en verbranden. Veel sporten en zinloze bewegingen maken om een onsje méér kwijt te raken. Op meeslepende wijze vertelt ze over haar worsteling met onzekerheden en minderwaardigheidsgevoelens. Over haar eenzaamheid en het idee dat niemand haar aardig zal vinden als ze te dik is en dus niet perfect. Ik zag er te gezond uit om hulp te krijgen voor mijn anorexia. In Anorexia. De duivel op mijn schouder schrijft de nu achttienjarige Marieke de Winter over het gevecht tegen haar eetstoornis. Ze is vijftien jaar als ze opgenomen wordt in een kliniek en weegt dan nog 36 kilo. Veel mensen zeggen dat je nooit helemaal van anorexia afkomt. Dat vind ik onzin. Psy verloot drie exemplaren van het boek. Een boek schrijven was eigenlijk helemaal niet de bedoeling van Marieke. "Toen ik opgenomen was, hield ik een weblog bij voor familie en vrienden. De kliniek waar ik zat, was namelijk in Smilde en ik woon zelf heel ergens anders in het land. Er gingen in die periode zo veel gedachten door mij heen en ik vond het fijn om die van me af te schrijven. Marieke werd benaderd door een uitgever die belangstelling toonde voor de verhalen op haar weblog. "Ze vonden het onderwerp interessant en waren enthousiast over de kwaliteit van mijn stukjes. Ik ben daarom doorgegaan met schrijven en dat heeft uiteindelijk geleid tot Anorexia. De duivel op mijn schouder. Ik hoop dat ik met mijn verhaal andere mensen kan helpen." Waardoor heb jij anorexia gekregen? "Door een combinatie van veel verschillende dingen. Ik wilde vooral geaccepteerd worden en dacht dat dat zou gebeuren als ik slank was. Eigenlijk was ik al vanaf mijn achtste bezig met mijn gewicht. Op mijn tiende ging ik bijvoorbeeld buikspieroefeningen doen en werd slank worden voor mij al een obsessie. Hoewel ik me eigenlijk vrij snel realiseerde dat ik ziek was, heeft het een poos geduurd voordat ik het kon accepteren. Ik was er van overtuigd dat ik nooit dat uitgehongerde meisje zou worden in een kliniek voor eetstoornissen." Maar dat gebeurde wel. "Klopt. Ik was vijftien jaar toen ik opgenomen werd. Nu ben ik daar heel erg blij om, het heeft mijn leven gered, maar toen? Het was niet zo dat ik in die periode geen hulp wilde. Ik was al bij de schoolarts en bij jeugdzorg geweest omdat ik wist dat het mis was. Maar helaas werd ik niet serieus genomen? Ik zag er nog te gezond uit om hulp te krijgen voor mijn anorexia. Uiteindelijk ben ik op een wachtlijst gekomen voor een intake bij een instelling. Maar tegen de tijd dat ik aan de beurt was, was het al te laat en was ik zo mager dat ik naar het ziekenhuis moest. Daar heeft een kinderarts mij uiteindelijk doorverwezen naar Smilde." Hoe heb jij je opname ervaren? "Het was een hele zware periode. Ik weet nog precies wat ik daar de eerste dag moest eten: een boterham met een gekookt ei en 's avonds aardappelen met een speklap. Dat was zo'n grote opgave! Toch heb ik het gedaan, want ik wilde dolgraag beter worden. Ik heb wel momenten gehad in de kliniek dat ik twijfelde of ik wel eetgestoord genoeg was. Mijn boterham sneed ik bijvoorbeeld niet in twintig stukjes, terwijl andere cli?nten dat wel deden. Dan wilde ik duidelijk maken dat het echt niet goed met me ging door dat ook te doen. Gelukkig hoefde ik mijn hulpverleners niet te overtuigen. Dankzij hen heb ik hele grote stappen kunnen maken. Niet alleen lichamelijk, maar ook psychisch. Maar het echte herstellen begon pas toen ik thuis was." Hoe ging dat? "Kijk, in de kliniek wordt alles voor je bepaald. Wat je moet eten, wanneer, hoelang je over een maaltijd mag doen. Thuis moest ik dat weer zelf leren en vooral doen. Dat gaat natuurlijk niet vanzelf. Daar kwam bij dat er in mijn hoofd nog van alles mis was. Als ik iemand tegenkwam die tegen me zei dat ik er goed uit zag, dan dacht ik stiekem nog steeds dat dat betekende dat ik dik was. Het heeft echt tijd nodig voordat je je hele manier van denken en doen weer op de rit hebt." Hoe gaat het nu met je? "Er zijn nog kleine dingen die ik lastig vind. Cola light drinken bijvoorbeeld. Dat was voor mij een verslaving toen ik een extreem laag gewicht had. Als ik nu spanning voel, dan wil ik dat graag weer drinken. En soms doe ik dat ook wel. Maar ik denk dat dat logisch is. Als het verder maar goed gaat, en dat is zeker het geval. Als ik nu in de spiegel kijk, ben ik tevreden. Ik heb een goed beeld van mezelf en ben echt gelukkig. Veel mensen zeggen dat je nooit helemaal van anorexia afkomt. Dat vind ik onzin. Juist door het feit dat ik zo ontzettend ziek ben geweest, ben ik gaan beseffen dat dun zijn je niet gelukkig maakt. Ik ben er dan ook van overtuigd dat mijn gewicht nooit meer een obsessie voor mij zal worden." (HE) Psy verloot drie exemplaren van "Anorexia, de duivel op mijn schouder". Wilt u kans maken op ??n van de exemplaren? Stuur dan een mail met uw contactgegevens o.v.v. Anorexia naar redactie@psy.nl. Het boek van Marieke wordt zaterdag 18 juni gepresenteerd tijdens de Eating Disorder Awareness Day van Proud2Bme.nl in Amersfoort. Het eerste exemplaar wordt uitgereikt aan Leontien van Moorsel. Het is voor het eerst dat er een Eating Disorder Awareness Day in Nederland wordt gehouden. Klik hier voor meer informatie. Alle kaarten zijn uitverkocht. Anorexia. De duivel op mijn schouder, Marieke de Winter, ISBN 9789078905448, 17,50. Klik hier om het boek te bestellen. 15-06-2011 H. E. Psy Soort boek/ Ziekte/ Stijl: Ervaringsverhaal van Marieke de Winter die op 15-jarige leeftijd, in 2008, een zodanige vorm van anorexia nervosa had dat zij drie keer in het ziekenhuis belandde. Daarna werd zij opgenomen in een kliniek voor mensen met eetstoornissen, de Ruyterstee in Smilde, waar zij voor haar eetprobleem behandeld werd. Dat was 150 km van haar ouderlijk huis vandaan. Zij beschrijft hoe de anorexia is ontstaan en hoe het komt dat ze in 2010 kan zeggen dat het goed met haar gaat. Het boek is in dagboekvorm geschreven. De dagboekstukken worden afgewisseld met email. Daarnaast staan er enige verhalende stukken in het boek waarin de schrijfster als het ware van op afstand naar zichzelf kijkt. Goed leesbaar boek. Over de schrijfster: Marieke de Winter (1993) komt uit een warm gezin met een vader, een moeder en een zus Elise. Zij is een slimme, hooggevoelige, jonge vrouw die het VWO wil afmaken en daarna Engels wil gaan studeren. Marieke ontwikkelde anorexia nervosa gedurende haar pubertijd en werd daarvoor succesvol behandeld. Korte Bespreking: In dit boek beschrijft Marieke de Winter hoe zij last kreeg van anorexia nervosa. Zij voelde zich niet geaccepteerd door haar klasgenoten op de middelbare school en was bang weer, net als vroeger was gebeurd, alleen te staan. Ze had veel nare herinneringen aan haar schooltijd en voelde zich minderwaardig. Marieke kon haar woede, verdriet en angsten niet uiten en ontwikkelde de eetstoornis Anorexia Nervosa. Toen het zo erg was dat haar lichaam uitgemergeld was en ze allerlei klachten ontwikkelde, belandde ze in drie keer in een ziekenhuis. De laatste keer moest ze aan het infuus en ging ze aansluitend naar de kliniek voor eetstoornissen in Smilde. Marieke beschrijft hoe ze daar tegen haar eetstoornis heeft gevochten. Ze wilde weer van haar leven kunnen genieten, een normale puber van vijftien zijn, naar school gaan, hobby?s ontwikkelen en misschien zelf een vriendje tegenkomen. Maar ze had last van de anorexia, de duivel op haar schouder, die met stemmetjes in haar hoofd vertelde dat ze niet moest eten als andere haar uitlegden dat het wel moest. Ze beschrijft hoe zwaar die strijd was, hoeveel verdriet ook haar familie ervan had, maar hoe ze haar ondanks alles onvoorwaardelijk bleven steunen. Ze beschrijft de periode in Smilde, vooruitgang en terugval, moeilijke en gelukkige momenten. En ook dat de periode thuis niet meteen vlekkeloos verliep. Steeds benadrukt ze in het boek hoe ze ervoor wilde blijven vechten totdat de duivelse Anorexia geen greep meer op haar zou hebben. Met steun van familie en de medewerkers van de kliniek in Smilde lukt het haar en kan ze echte toekomstplannen maken. Wat viel op: Opvallend is hoe Marieke de anorexia nervosa als het ware ?los? zet van de echte oude Marieke, die terug moet komen. Daarvoor moet dan wel die duivel op haar schouder geen invloed meer op haar hebben. Als dat lukt, dan kan de oude Marieke doorleven. Hoe goed haar ouders haar hebben gesteund, zeker na voorlichting van de kliniek, waardoor ze haar konden aanspreken op eetproblemen, duidelijke grenzen stelden, maar haar daarnaast liefdevol en met veel geduld konden blijven steunen. Hoopvol is dat het Marieke gelukt is haar leven op te pakken, het eetprobleem een plaats te geven, terwijl ze een behoorlijk eetprobleem had. Want ze menstrueerde bijvoorbeeld niet meer, was doodziek, kende vele lichamelijke klachten en droeg maatje 146. Citaten: Pag. 26-27: ?Het doel van de kliniek is om er weer van terug te komen, zonder eetstoornis, zonder anorexia, en niet om er zolang mogelijk te blijven. Ik wil zo snel mogelijk weer een normaal leven. Niet meer verzuipen in kindermaatjes 146 en niet meer nagekeken worden op straat. (?) Ik wil niet meer bang zijn voor een gehaktbal en niet meer angstvallig aan eten denken. ( ?) Ik ga leren van mezelf te houden en te genieten. En die anorexia laat ik mooi achter in Smilde, aan de langste tak van de hoogste boom! (?) Het is heftig hier, erg heftig. Veel confrontaties, want de groepsleiders wijzen me op alles wat met mijn eetstoornis samenhangt: (?)? Pag. 79: ?Ik wil niet meer dat een zieke geest mijn hoofd overneemt. Zo voelt het soms; bezeten te zijn door een duiveltje. De eetstoornis is een zwart gat in mijn leven, waar ik zo snel mogelijk uit wil komen. Ik heb nu geaccepteerd dat het langzaam gaat. Genezen heeft gewoon tijd nodig, vooral van anorexia.? Pag. 130 ( terugblik): ?Als ik op school door de gang loop, dreunt er door mijn hoofd een melodietje, op de maat van mijn pas. Dik ?zak, ? jij ? bent ? een dik ? zak (?)? Pag. 158: ?Mariekes vader ziet de traan over haar wang glijden en zegt: ?Laat die eetstoornis lekker roepen wat zij wil, ze heeft g??n gelijk. Dit is gewoon normaal avondeten. Wij eten het en wij worden er niet dik van. Wat die anorexia tegen je roept, zijn alleen maar leugens. Jij bent de baas Marieke.? Ze slikt. Er ontsnapt opnieuw een traan. Met veel moeite pakt ze haar vork en neemt een klein hapje boerenkool. Het voelt niet goed. De eetstoornis begint weer te roepen. ?Marieke, luister niet naar je vader! Hij wil je alleen maar dik hebben, net als vroeger! Niet eten, Marieke!?? Pag. 185: ?Als ik eerlijk moet zijn, kan ik me eigenlijk geen moment meer heugen waarop ik gelukkig was. Mijn gedachtegang was altijd negatief en ik was een enorme streber. Geen slechte eigenschap natuurlijk, maar het zat mij wel in de weg. Het nam extreme vormen aan: cijfers op school moesten hoger en hoger, mijn lichaam moest dunner en dunner en voor mijn ouders moest ik voor mijn gevoel de perfecte dochter zijn. Niet dat iemand al deze dingen ooit van mij gevraagd heeft, integendeel: ikzelf was de persoon die de lat zo hoog legde. En dat heeft me de kop gekost. Nu ben ik bezig om dit patroon van denken te doorbreken.? 15-06-2011 Coleta Platenkamp Patientervaringsverhalen
€ 18,99
Paperback
 
In de winkelwagen Bestel vandaag,
ontvang het binnen 5 tot 8 werkdagen.
Wenslijst Stel een vraag
In de winkelwagen Bestel vandaag,
ontvang het met 5 werkdagen.
Wenslijst Stel een vraag
Gratis verzending vanaf
€ 19,95 binnen Nederland
Schrijver
Winter, Marieke de
Titel
Anorexia
Uitgever
Brouwerij Uitgeverij de
Jaar
2011
Taal
Nederlands
Pagina's
190
Gewicht
296 gr
EAN
9789078905448
Afmetingen
216 x 141 x 18 mm
Bindwijze
Paperback

U ontvangt bij ons altijd de laatste druk!


Rubrieken

Boekstra