Tijdens een nachtelijk onweer in de jaren vijftig zitten de grootmoeder, de moeder en de jongen in de keuken, wachtend op het einde van wat voor beide vrouwen een boze droom is, voor de tienjarige jongen niet meer dan een vervelende onderbreking van zijn slaap. In de tijd die met donder en bliksem verstrijkt herbeleeft hij kleine maar betekenisvolle momenten uit zijn dagelijks leven. In hetzelfde kader plaatst Wiel Kusters in deze sobere dichterlijke vertelling een serie herinneringen van de moeder en de grootmoeder, gebaseerd op familieverhalen, die terugreiken tot in het laatste kwart van de negentiende eeuw. In het verhaal 'Lichtflitsen', dat als een soort naschrift bij 'De onweerzitting' functioneert, legt hij op liefdevolle wijze het beeld vast van zijn dementerende moeder, zoveel jaren later, in de jaren negentig. De onweerzitting speelt zich grotendeels af in het dorp dat ook het decor vormde van Kusters' succesvolle In en onder het dorp. Mijnwerkersleven in Limburg.De pers over De onweerzitting:Als God huist in het detail, dan is De onweerzitting van Wiel Kusters een gezegend boek. [...] De onweerzitting gaat over de teloorgang van traditionele gebruiken, rituelen en de bijbehorende handelingen, die Kusters als een verbaal archeoloog schitterend heeft vastgelegd, zonder de suggestie te wekken dat het vroeger allemaal beter was. Peter Henk Steenhuis in TrouwDeze terugblik op het ontwaken van poëtisch besef doet met regelmaat denken aan de manier waarop Eric de Kuyper zijn jeugdjaren heeft geboekstaafd in een reeks kleine boekjes.Arjan Peters in de VolkskrantIk moest af en toe aan Nescio denken.Janet Luis in NRC HandelsbladSpekholzerheide is nu definitief op de kaart. Kusters schrijft sociale geschiedenis zoals Vlaamse schrijvers als Leo Pleysier en Erik Vlaminck die schrijven.André Matthijsse in Haagsche Courant Autobiografisch getint verhaal van een jongen die tijdens onweer met zijn moeder en grootmoeder in de keuken moet zitten, omdat zij daarvoor grote angst hebben. Hierin plaatst de schrijver een mooie, liefdevolle beschrijving van het dagelijkse leven in een Limburgs dorp in de jaren vijftig van de twintigste eeuw, waar bijna iedereen in de mijnen werkte en met een volstrekte vanzelfsprekendheid onrecht, ongelijkheid en het ongezonde werk accepteerde. In de bijna tedere beschrijving wordt niettemin een vernietigend oordeel uitgesproken over de manier waarop mensen toen geknecht werden. Tot slot van het boek het verhaal 'Lichtflitsen' dat als liefdevolle wijze het beeld van zijn dementerende moeder in de jaren negentig. Gedeeltelijke herdruk van de gelijknamige verhalenbundel uit 2000. 20-03-2017 NBD Biblion