Tijdens de kerstnacht zongen de engelen bij Bethlehem in Israël: 'Ere zij God in de Hoge, en vrede op aarde...'Waarom vrede op áárde? Eeuwenlang leerde de christenheid dat het ging om vrede in je hart en straks vrede in de hemel. Niet op aarde. Dat werd beschouwd als een onbereikbaar ideaal. En zo werd de aarde, deze wereld, deze planeet vooral gezien als iets dat uiteindelijk in vlammen zou opgaan. Dat het stoffelijke, de materie iets van lagere orde was dan de geest en de ziel. Maar dat die ziel en de geest zouden voortleven, in hemelse heerlijkheid. Voor eeuwig. Het lichaam had geen toekomst. Dat kon verdwijnen in de grond o in de zee, of in het vuur van de crematie. Toch leert diezelfde Bijbel dat ooit vanuit Jeruzalem de vrede de ganse áárde zal bedekken, en dat de volkeren de oorlog niet meer zullen leren en dat ze hun wapentuig zullen omsmeden tot landbouwwerktuigen. Dat de mensheid eenmal zal leven in een wereld vol van vrede en gerechtigheid. Ja, dat tenslotte de dood er niet meer zal zijn en het menselijk lichaam zal gloeien van eeuwigheidsgehalte. Droom of werkelijkheid? Onbereikbaar ideaal? Of zijn we nu op de grens van die nieuwe aarde aangekomen? Zijn we er bijna?