In Little Estuaries onderzoekt Daniel Kramb het vluchtige karakter van het gebied tussen de oevers. Hij benadert het estuarium als ruimte: een opening, een mogelijkheid. De taal wordt teruggebracht tot haar kern, ze loopt over de pagina als de zee die is teruggebracht tot individuele riviertjes. Maar net als rivieren keren deze speelse, bescheiden en complexe fragmenten altijd terug naar het onmiskenbare, het geheel. Dit is geen poëzie óver een landschap, maar wordt gevormd door wat er in dat landschap aanspoelt, terugkeert en wegstroomt, over de grenzen van de pagina.
