In een tijd waarin zelfhulpboeken ons voorhouden dat we de ‘beste versie van onszelf’ moeten worden, waarin sociale media ons niet-aflatend sommeren nieuwe bewijzen van succes voor te leggen, kan het verkwikkend zijn wat averechtse tips en wenken op te doen bij Henri Michaux. Met Hoekpijlers, een bundel die draait om de vragen ‘wat te doen?’ en ‘hoe te leven?’, richt de Belgisch-Franse dichter zich rechtstreeks tot de lezer en reikt hij deze op scherpe, snedige toon zijn levensregels aan. Vanaf de eerste zin roept hij de lezer op om zich al dagdromend aan te gorden voor de strijd, om de eigen fouten en zwakheden te omhelzen, om gemeenplaatsen te schuwen en te streven naar onthechting en zelfkennis. Hoekpijlers is een vademecum voor troebele tijden, een antidotum tegen een door roddel en stemmingmakerij beheerste wereld. Henri Michaux, geboren op 24 mei 1899 in Namen, opgegroeid in Brussel, monsterde in 1920 aan als matroos op de grote vaart. Hij begon te schrijven nadat hij Lautréamont had ontdekt. Zijn eerste teksten verschenen in de vroege jaren twintig in het avant-gardetijdschrift Le Disque vert. In 1924 verhuisde hij naar Parijs en raakte bevriend met de dichter Jules Supervielle. Tussen 1927 tot 1937 maakte hij reizen door Azië en Zuid-Amerika, in die periode begon hij ook te tekenen en te schil-deren. Als dichter en schrijver beproefde hij verschillende genres, waaronder aforismen, sprookjes, reisjournaals en verslagen van experimenten met hallucinogene middelen. In 1955 nam hij de Franse nationaliteit aan. Hij stierf op 19 oktober 1984 in Parijs.